ผมเจอมันทุกวันจนคุ้นเคย บางครั้งพอเห็นผมเดินเข้าไปใกล้ๆ มันก็กระโดดหนีพอเป็นพิธี แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจ ผมเจอมันครั้งแรกเมื่อปีที่แล้ว แมวที่บ้านคาบมันมาจากบ่อน้ำใกล้ๆบ้าน พามันเข้ามาในบ้าน สภาพมันตอนนั้นอ่อนเพลีย และไม่น่าจะรอด
ผมจับมันไปปล่อยไว้ที่ข้างๆบ่อน้ำที่เดิม มันยืนงงๆอยู่พักใหญ่ แล้วก็เดินไปหาที่หลบพักที่กอหญ้าแถวนั้น ดูแล้วมันยังบินไม่ได้ ส่วนผมก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก เพราะต้องออกไปทำงาน แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็เห็นมัน ออกมาเที่ยวเดินอยู่ข้างบ้านเหมือนเดิม
ที่บ่อน้ำข้างบ้าน ผมจะเหลือหญ้าไว้คลุมรอบๆบ่อ ไม่ตัดและไม่ให้ใครเข้าไปทำอะไรตรงนั้น ในตอนเช้าๆ จะเห็นนกกวักเดินออกมาจากกอหญ้า และบางครั้งก็ได้นั่งดู งูกินลูกเขียดอยู่ในน้ำ ที่ตรงนั้นผมเหลือไว้ให้สัตว์พวกนี้อยู่กันตามธรรมชาติ แต่ก็ไม่รู้จะเก็บไว้ได้นานแค่ไหน
ทุกวันที่เจอกัน ผมบอกกับอลิซาเบธว่า รักษาตัวให้ดีนะ อย่าไปไหนไกลๆ ถึงเนื้อเอ็งจะไม่อร่อย แต่คนเดี๋ยวนี้ที่ยิงนกเล่นๆพอสนุกมือ มีอยู่เยอะเหมือนกัน ชีวิตเอ็งคงจะไม่โชคดีเป็นครั้งที่สองแน่ๆ
และสิ่งที่เห็นได้ชัดหลังจากเลิกฉีดยาฆ่าหญ้าคือ นกแถวๆบ้านมีมากขึ้น มีผีเสื้อ แมงปอ มากขึ้น มีต้นไม้แปลกๆ ขึ้นมามาให้เห็น ต้นไม้เดิมก็งาม เพราะมีไส้เดือนเพิ่มมากขึ้น ธรรมชาติฟื้นฟูตัวเองกลับมา อย่างที่ใครคนหนึ่งเคยบอกกับผมไว้ว่า การอนุรักษ์ธรรมชาติที่ดีที่สุดคือ "อย่าไปยุ่งกับมัน"
