เราได้รู้จักพื้นที่บนดอยทั้งป่าต้นน้ำและที่อยู่อาศัยไปแล้ว เรามารู้จักพื้นที่อีกส่วนหนึ่งกันต่อดีกว่าครับ พื้นที่สาธารณะ คือพื้นที่ใช้งานร่วมกัน เช่น โรงเรียน โบสถ์คริสต์ วัด ป่าช้า หรือที่เรียกว่า ป่าเฮ้ว
พื้นที่เหล่านี้จะเป็นที่รวมของชาวบ้านเวลามีกิจกรรมต่าง ๆ แต่ก็แบ่งออกมาจากพื้นที่อยู่อาศัย ไม่ได้ไปรุกป่าเพิ่มเพื่อสร้างบ้าน สร้างส่วนราชการแต่อย่างใด
จากที่เราเห็นบ้านเรือนบนดอย จะอยู่ติดกันมาก ทำให้ต้นไม้ก็มีน้อยลงไปด้วย เมื่อต้นไม้มีน้อย การที่จะมีผลไม้ตามฤดูกาลกินเหมือนคนพื้นราบก็น้อยลงไปด้วยเช่นกัน
พื้นที่สาธารณะจะมีต้นไม้อยู่มาก มีมะม่วง หมาก มะพร้าว พอให้ได้แบ่งกันกิน แต่ก็ไม่เพียงพอหรอกครับ ดังนั้นเมื่อมีพื้นที่สาธารณะส่วนที่จัดสร้างสำนักสงฆ์ หลวงพ่อจึงปลูกต้นไม้มากมาย มะม่วง กล้วย ขนุน เพื่อให้เป็นร่ม และแหล่งอาหารในอนาคต
พื้นที่สาธารณะ แบ่งสัดส่วนชัดเจน ไม่ต้องกลัวว่าชาวบ้านบนนี้จะมาบุกรุก ขยับหลักเขตเหมือนด้านล่าง เวลามีงาน มีของมาแจก ก็จะทำกันในพื้นที่ตรงนี้
เวลามีการก่อสร้าง การพัฒนา พื้นที่สาธารณะ ชาวบ้านจะมาช่วยกันทั้งหมด ไม่แบ่งแยกว่า พุทธหรือคริสต์ เป็นความปรองดองที่ไม่ต้องใช้งบประมาณมากมาย ความสามัคคีของคนบนนี้ สมควรเป็นอย่างยิ่งที่บางพื้นที่ต้องมาดูงาน
คราวหน้าจะเล่าเรื่องที่หลายคนสงสัยกันมาก คือเรื่องพื้นที่ทำกิน และทำไมคนบนนี้ต้องเผาไม้ เผาหญ้าเดี๋ยวว่าง ๆ จะมาเล่าให้ฟังครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น