พระราชประวัติ
พระเจ้าพรหมมหาราช(พระพรหมกุมาร) เป็นโอรสของพระเจ้าพังคราช พระองค์เสด็จขึ้นเถลิงถวัลยราชสมบัติ ณ ราชธานีชัยปราการ แห่งราชอาณาจักรลานนาไทย ในขณะที่ทรงเจริญพระชนมายุได้ 31 พรรษา ในปีพุทธศักราช 1665
พระราชกรณียกิจ
พระพรหมอุปราชแห่งอาณาจักรโยนกนคร เชียงแสน ทรงทำการกอบกู้เอกราชขยายอาณาเขตเยี่ยุงวีระขัตยะชาตินักรบอยู่เป็นเวลาประมาณ 3 ปีเศษ จึงทรงสร้างราชธานีขึ้นอีกแห่งหนึ่ง ทรงขนานนามนครใหม่นี้ว่า “ชัยปราการ” ราชธานี และทรงสถาปนาพระองค์ขึ้นเป็นกษัตริย์ ขนานนามอาณาจักรของพระองค์ว่า ไทยลานนาหรือลานนาไทย มีเมืองเชลียง(สวรรคโลก) เป็นเมืองหน้าด่านทางใต้ประชิดอาณาเขตขอม และทรงสถาปนาเมืองหริภุญไชย ซึ่งเคยเป็นของละว้าและขอมมาก่อน เป็นหัวเมืองเอก
พระององค์เป็นมหาราชผู้ประเสริฐ พระองค์ได้ทำนุบำรุงบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรืองขึ้น กว่าแต่ก่อนทุกๆ ด้านเป็นอันมากในการปกปักษ์รักษาบ้านเมืองให้อยู่รอด มีความมั่นคงแข็งแรงพอที่จะต่อสู้กับอริราชศัตรู พระองค์ทรงเสริมสร้างป้อมคูประตูหอรบ ขยายอาณาเขตให้กว้างขวางยิ่งขึ้น
คุณธรรมความดีอันเป็นพื้นฐานแห่งมหาบารมีบุญญาธิการของพระองค์ จ้าบรรเจิดซาบซึ้งสิงอยู่ในจิตใจชาวไทยลานนา และไทยในทุกแว่นแคว้นแห่งดินแดนสุวรรณภูมิ พระองค์จึงทรงได้รับสมัญญานามจากดวงใจอันเบิกบานผ่องใส เต็มไปด้วยความจงรักภักดีของชาวไทยในยุคนั้น และยุคต่อมาว่า“องค์ปฐมมหาราชไทย”
พระเจ้าพรหมมหาราช ปฐมมหาชราชชาติไทยในมหาอาณาจักรลานนา เสด็จสวรรคาลัยในปีพุทธศักราช 1720 สิริรวมพระชนม์มายุได้ 80 พรรษา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น