ช่วงหลังๆเวลาเจอคนนั้น คนนี้ มักจะถามผมว่า ต้นไม้แบบนั้น ปลูกยังไง ใส่ปุ๋ยอะไร ดูแลยังไง ผมก็จะตอบว่า "ไม่รู้" ลองไปถามคนนั้น คนนี้ หรือสำนักงานเกษตรอำเภอ หรือแม้แต่ในกูเกิ้ลเอาจะดีกว่า
ผมไม่ได้กวนตีนหรอก ผมไม่รู้จริงๆ ที่ทำๆอยู่ทุกวันนี้ก็ลองผิด ลองถูก ถามคนนั้น ถามคนนี้มาเรื่อยๆเหมือนกัน บางทีก็ลองใส่นั่นใส่นี่ ดูว่าผลมันจะเป็นยังไง "แล้วมาทำแบบนี้ทำไม" มักจะมีคำถามนี้ตามมาอีกเสมอ
มาๆๆๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง
ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสี่สิบกว่า จนเข้าวัยจะกลางคนแล้ว ผมไม่เคยทำสวนแบบจริงๆจังๆเลย ถึงจะเกิดในสวน โตมาในสวน ใช้ชีวิตวัยเด็กกับย่าที่ในสวน แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากนัก ผมเรียนในเมืองตั้งแต่เด็ก จนจบ ปวส. ก็เข้ากรุงเทพ เรียนจบปริญญาตรีคณะวิศวกรรม
พอทำงานก็ทำด้านโทรคมนาคม เคยไปทำงานทุกจังหวัดในภาคใต้ ประจำพื้นที่ทุกจังหวัดในภาคใต้ตอนบน ยกเว้น สุราษฎร์ธานีบ้านตัวเอง แต่ก็หาเรื่องขอไปทำงานกับเพื่อนที่ เกาะสมุย เกาะพะงัน เกาะเต่า และไปจนครบทุกอำเภอในจังหวัดสุราษฎร์ธานี
ตอนทำงานประจำก็ยังโชคดีอยู่หน่อย ที่พ่อบังคับให้ทำสวนยาง แกยกที่ให้ยี่สิบกว่าไร่ ให้ปลูกยางเอาเอง โดยที่พ่อคอยดูแลแกมบังคับอีกที ช่วงนั้นก็ออกเงิน ฝากพ่อทำบ้าง พ่อออกตังค์ให้บ้าง นานๆก็แวะไปแต่งกิ่ง ตัดหญ้า ใส่ปุ๋ยบ้าง จนได้รับผลผลิตมาจนถึงทุกวันนี้
ปี 2554 เกิดน้ำท่วมใหญ่ สวนหลังบ้านที่พ่อทำไว้ โดนน้ำท่วม ต้นไม้ล้ม ดินไหลลงมาทับต้นไม้ พังไปเกือบครึ่งสวน มะพร้าวใหญ่ๆโดนดินถมโคนต้น หมากต้นสูงๆก็ล้มบ้าง ทั้งมะพร้าวและหมากที่โดนดินถมโคนต้นมาตายลงในอีกปีให้หลัง ต้องโค่นออกเกือบหมด สภาพสวนตอนนั้นเหมือนกับต้องเริ่มต้นกันใหม่
ปี 2555 ปลายปีผมลาออกจากบริษัทเก่าที่ทำงานมาสิบกว่าปี มาทำงานกับบริษัทผู้รับเหมาจากประเทศจีน ช่วงนั้น ผมเริ่มกลับมาช่วยพ่อทำสวนมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เต็มที่มากนัก มีงานอื่นเข้ามาตลอดเวลา แต่ก็เหมือนกับเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิต เริ่มทำฝายทดน้ำ เริ่มทดลองปลูกต้นไม้หลายชนิด รอดบ้าง ตายบ้างไปตามเรื่อง
จนเมื่อสองปีที่แล้ว ผมลาออกจากงานอีกครั้ง ออกมาทำตามความฝัน ที่เคยฝันไว้ตั้งแต่เด็ก คือการเดินทางไปทุกจังหวัดในประเทศไทย ผมเดินทางท่องเที่ยวอยู่หนึ่งปีเต็ม ทุกวันนี้เหลือจังหวัดอำนาจเจริญ จังหวัดเดียวที่ยังไม่เคยไป
ในช่วงนั้นผมยังรับงานอยู่บ้าง ทำเป็นโปรเจคไป แต่ก็ไม่ค่อยจะเต็มที่ซักเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเบื่องานแบบนั้นแล้ว หรือว่าแก่ตัวลง แล้วทำไม่ไหวกันแน่
มารู้ภายหลังว่า จริงๆแล้วเบื่อคนมากกว่า
เมื่อปลายปีที่แล้ว พ่อบอกว่า พ่อเริ่มทำสวนไม่ไหวแล้วนะ ผมเองก็เริ่มเบื่อการเดินทาง เบื่อการออกนอกบ้านเหมือนกัน เลยตกลงทำ MOU กับพ่อว่า ปีหน้าตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2560 จะเริ่มเคลียร์งานที่รับปากคนอื่นไว้ให้หมด และจะอยู่บ้าน ทำสวน ทำอาชีพบรรพบุรุษต่อไป
จนถึงตอนนี้ ผ่านไตรมาสแรกของปีมาเรียบร้อย สวนเริ่มดูดีขึ้น แต่รายได้ที่เกิดจากฝีมือผมเอง ผ่านมาสามเดือน ยังได้ไม่ถึงหนึ่งพันบาทเลย ที่เหลืออาศัยกินบุญเก่าที่พ่อทำไว้ก่อนหน้านี้ทั้งนั้น
ปีนี้เหลือเวลาอีก 9 เดือน ผมเองก็ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จะอยู่ จะตาย จะรอด จะล่ม ก็ไม่รู้ แต่ในเมื่อมาทางนี้แล้วก็จะสู้ไปจนถึงที่สุด ตามสันดานดันทุรังของผม ที่ทำไปจนกว่าจะพังไปข้างนึง
ฉิบหายไม่ว่า ... เอาหน้าไว้ก่อน
ผมเขียนบันทึกย่อๆไว้ทุกวัน ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม จนถึงวันนี้ เพื่อเตือนสติตัวเอง และจะได้เอาไว้อ่านอีกครั้งในปีหน้า ว่าที่ผ่านมานั้นมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างหรือเปล่า ดีขึ้นหรือแย่ลง จะได้เอาไว้ปรับปรุงแก้ไขกันต่อไป
เรื่องราวมันก็ประมาณนี้แหละครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น