บันทึกของเมื่อวาน 22 กุมภาพันธ์ 2560
ตื่นมาแบบไม่กระตือรือร้นใดๆ เครื่องตัดหญ้าพัง วันนี้คงทำอะไรไม่ได้มากนัก กินมาม่าที่เหลือมาจากเมื่อคืน ที่ทำหมูย่างกินกันกับพ่อและแม่ น้ำซุปเหลือเลยเอาลูกชิ้นกับผักใส่เส้นมาม่าไว้ แต่เมื่อคืนลืมกิน
เดินขึ้นไปเก็บหมาก ดูกล้วยหอมที่กำลังจะสุกอยู่ สามเครือด้านบน ช่วงนี้กล้วยไม่สมบูรณ์นัก เจอแล้งเจอฝนแบบไม่มีความพอดีมาหลายเดือน เครือนึงมีสาม สี่หวีเท่านั้นเอง
เดินเฉียดๆไปดูตรงที่ ที่เจอพี่เห่าเมื่อวาน ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีร่องรอยของพี่เขาแล้ว คงจะหลบไปหาที่สงบนอนอยู่ที่ไหนซักแห่ง ... อย่าได้เจอกันอีกเลย
กลับลงมาเอาเครื่องตัดหญ้าไปซ่อมที่ร้านประจำ เจ้าของร้านบอกว่าค่าซ่อมไม่ถึงพันหรอก อืม ... เฮียบอกเท่าไหร่ก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว ทำเองไม่เป็นนี่นา
เมื่อวานเพื่อนบอกให้ไปเอาเครื่องตัดหญ้าที่บ้านมาใช้ก่อน แต่ผมไม่ได้ไปเอา เครื่องตัดหญ้าก็เหมือนรถยนต์ นั่นแหละ ของใครของมัน ขับรถคนอื่นกว่าจะลงตัว ปรับกระจก ปรับเบาะ ลองเหยียบ ลองเบรค กว่าจะเข้ามือ ดังนั้นเอาเครื่องที่ใช้ประจำไปซ่อมดีกว่า
จริงๆอยากเปรียบเทียบกับบ้องกัญชานะ แต่กลัวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเยาวชน เลยเปรียบเทียบกับรถยนต์แทน
ไหนๆก็ออกจากบ้านมาแล้ว ขับรถวนไปในเมืองสุราษฎร์ธานี กินข้าวหมูแดงกับเกาเหลาก๋วยจั๊บร้านเพื่อนยิ้ว แวะเข้าไปสนามกีฬา แล้วขับรถมาริมน้ำ หมุนบอล จับโปเกม่อนพอเป็นพิธีแล้วกลับมาบ้าน
เริ่มตัดแต่งต้นไม้หน้าบ้าน ดูดน้ำบ่อปลาออก ค่อยๆล้าง ค่อยๆถ่ายน้ำไปเรื่อยๆ วันนี้ปล่อยน้ำออกก่อน พรุ่งนี้ค่อยซ้ำอีกที มีปลาอยู่ในบ่อหลายชนิด ต้องค่อยๆเปลี่ยนน้ำ จะล้างแบบขัดพื้นบ่อเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว มีลูกปลาเล็กๆอยู่มาก
ล้างบ่อ เก็บกิ่งไม้จนเกือบทุ่ม เลิกงาน เข้าบ้านกินข้าว อาบน้ำ นอนเลย ช่วงนี้นอนเร็ว หลับก่อนเที่ยงคืนมาหลายวันแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น