บันทึกของเมื่อวาน 11 มกราคม 2560
ตื่นเช้ามาแบบงงๆ หมุนไปหมุนมา นี่เราอยู่ที่ไหน อ่อ ...นอนอยู่ที่ภูเก็ตนี่เอง เปิดประตูออกไป เห็นพ่อตื่นมานั่งดูปลาอยู่แล้ว พ่อบอกว่าเดี๋ยวกินอาหารเช้าแล้วเรากลับบ้านกัน
ออกมากินข้าวร้านแถวๆวัดฉลอง กินก๋วยจั๊บใส่หูหมูครั้งแรกในชีวิต แต่ไม่ได้กินหูหมู เพราะไม่ชอบส่วนที่เป็นหัวหมู อาจจะเพราะเห็นมันบ่อยๆในถาด เวลาเขาไหว้แก้บน เลยไม่กล้ากิน 555
กินเสร็จ เข้าไปกราบลาหลวงพ่อแช่ม ในตอนเช้าวัดฉลองดูสงบ เงียบ ยังไม่มีนักท่องเที่ยวเข้า ดูไม่วุ่นวาย กราบหลวงพ่อเสร็จก็เดินทางกันต่อเลย
ผมเลือกเส้นทาง โคกกลอย เขาหลัก ตะกั่วป่า เพื่อชมวิวทะเล รำลึกความหลัง ขับมาเรื่อยๆจนถึงตะกั่วป่า เห็นวัดย่านยาว ก็คิดถึงสมัยสึนามิ หมอพรทิพย์ และอีกหลายเรื่องราวในตอนนั้น
วันที่ 31 ธันวาคม 2547 ตอนจะเที่ยงคืน ผมกับพี่หมูเดินทางจากตะกั่วป่าไปจังหวัดกระบี่ เพื่อแก้ไขระบบให้ใช้งานได้ ตอนนั้นเครือข่ายที่ผมทำงานอยู่สามารถใช้งานได้ดี จนหมอพรทิพย์เอ่ยปากชม ผ่านรายการของสรยุทธ ทำให้เรามีกำลังใจทำงานได้มากทีเดียว
เราแวะหาอะไรกินรองท้องที่ เซเว่นหน้าวัดย่านยาว ตอนนั้นบริเวณตลาดตะกั่วป่า จะมีกลิ่นจากศพผู้เสียชีวิตอยู่ทั้งเมือง สรยุทธใช้คำว่า "กลิ่นของความสูญเสีย" เราจอดรถหน้าเซเว่น พี่หมูเป็นคนขับ จอดแล้วหันมาถามผมว่าจะเอาอะไรบ้าง ผมก็ว่าแล้วแต่พี่เลย มีอะไรก็กินทั้งนั้น
แกเปิดประตูรถเดินออกไป มีกลิ่นแปลกปลอมเข้ามาในรถ แกเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็วิ่งกลับมาที่รถ หน้าแดง ... "ดอเอ๊ย..!" แกพูดแค่นั้นแล้วเอาเสื้อในรถปิดจมูกวิ่งกลับไปอีกครั้ง
ระหว่างรอ ผมมองไปข้างๆรถ มีรถส่งขนมของบริษัท "ฟามเหา" จอดอยู่ข้างๆ ผู้หญิงบนรถเอาแขนเสื้อปิดจมูก ลากลังขนมส่งให้ผู้ชายด้านล่าง แบกเข้าไปในเซเว่น พอผู้ชายขนเข้าไปผู้หญิงบนรถก็อ้วกออกมา
พี่หมูกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง พร้อมน้ำเปล่าและขนมปังยี่ห้อนั้นแหละ แกบอกว่า ไม่มีอะไรกินเลย ในชั้นวางของว่างเกือบหมด คงจะมาส่งของไม่ได้ หรือคนซื้อกันไปจนหมด
ผมดื่มน้ำอย่างเดียว ขนมปังถุงนั้นผมไม่ได้กิน เมื่อแยกกันกับพี่หมู ผมเก็บขนมถุงนั้นไว้ที่หน้ารถคันที่ผมใช้ จนหมดอายุ และทิ้งไปตอนเหตุการณ์สึนามิคลี่คลายลง
มันคงจะคล้ายๆกันกับที่ผมไม่กินหูหมู ช่วงนั้นพอเห็นขนมปังยี่ห้อนี้ จะเห็นภาพผู้หญิงที่อ้วกข้างรถลอยมาทุกที แต่ตอนนี้กินได้ตามปกติ
เมื่อวานแวะกินข้าวมันไก่ กับซื้อบะหมี่แห้งกลับมาจากตะกั่วป่า ก่อนเข้าบ้านแวะไปถ่ายรูปแม่น้ำตาปีที่ท่าข้ามเพื่อดูระดับน้ำ แล้วกลับบ้าน นอนยาวๆ แต่ไม่หลับ พี่ที่ทำงานเก่าโทรมาคุยกันชั่วโมงกว่า คุยเรื่องต้นไม้ และฝากของไปบริจาคเด็กบนดอย
นอนบิดไปบิดมา อ่านนั่น อ่านนี่ ดูเวลาอีกที ตีสองอีกแล้ว สวดมนต์ ไหว้พระย่อ แล้วหลับยาวๆจนเช้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น