บันทึกของเมื่อวาน 8 มกราคม 2560
เช้านี้ตื่นมาแบบไม่เร่งรีบ ไม่ต้องไปตลาดในตอนเช้า แม่กลับมาแล้ว แม่ทำอาหารเช้าให้พ่อ ฝนตกหนักตั้งแต่เมื่อคืน ต้นไม้ที่หน้าบ้านพ่อล้มหลายต้น เดินไปดูแล้ว ยังทำอะไรไม่ได้ ฝนยังตกอยู่ตลอดเวลา
เกือบๆเที่ยง ชวนพ่อขับรถออกไปขับรถดูน้ำรอบๆตลาด น้ำขึ้นนิดหน่อยแต่ไม่มาก น้ำไหลแรง แต่เป็นน้ำไหลลงทะเล ไม่น่ากลัว ขับรถวนไปดูตามที่ต่างๆ เหตุการณ์ปกติ น้ำไม่ท่วม มีแต่น้ำไหลตามปกติของมัน
หลายๆวันมานี้ ติดตามสถานการณ์น้ำใกล้ชิด ไม่ใช่กลัวว่าน้ำจะท่วมบ้านหรอก บ้านผมไม่เคยท่วม อยู่ที่สูง ถ้าบ้านผมท่วม ในเมืองคงจะถึงหลังคาชั้นสอง แต่ที่ตามดูเพราะเป็นห่วงเพื่อนๆอีกหลายคน รวมทั้งส่งข่าวถึงเพื่อนที่ไปอยู่ที่อื่น แล้วเป็นห่วงบ้าน ห่วงญาติที่อยู่ที่นี่
ช่วงเวลาแบบนี่ สิ่งที่น่ากลัวกว่าน้ำท่วม คือคนปากหมาครับ มีเยอะพอสมควร อายุไม่ได้เป็นตัวบอกว่า จะทำอะไรได้ถูกต้องไปเสียทั้งหมด เรียนจบมาสูงๆ ปากหมี ปากหมาก็เยอะแยะ ช่างเหอะ เดี๋ยวแม่งก็แก่ตายไปเองแหละ 555
ในช่วงนี้ผมได้เห็นครูบาอาจารย์ พระสงฆ์ พี่น้อง อาสาสมัคร หลายคน หลายรูป หลายหน่วยงานออกมาช่วยเหลือพี่น้องประชาชนที่ได้รับความลำบาก มาขนของ แจกของทำข้าวกล่องไปแจก คอยติดตามข่าวสาร แจ้งเตือน ด้วยน้ำใจไมตรีที่งดงาม ... พวกคุณสุดยอดมากครับ
วันนี้ฝนตกทั้งวัน ช่วงค่ำออกไปในเมืองสุราษฎร์ธานี ฝนก็ยังตกอยู่ ร้านค้า ขายของไม่มากนัก ซื้ออะไรมากินนิดหน่อย กลับบ้าน ไหว้พระ นอนพักผ่อน แต่ยังไม่หลับ เช็คสถานการณ์น้ำไปเรื่อยๆ แต่ก็ได้ข่าวดีว่า พายุขยับหนีขึ้นไปทางด้านบนเรื่อยๆ พรุ่งนี้ฝนน่าจะหยุด
พลิกไปพลิกมา เจ้าแต้มแมวจอมป่วน มุดผ้าห่มเข้ามานอนด้วย อากาศเย็น ทั้งคนทั้งแมวนอนกอดกันจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น