เพราะว่าพี่เหี้ยพอ

วันนี้ขึ้นดอยปู่ทาและกลอเซโลแต่ผมลงมาก่อน เพราะมีภาระกิจอื่นอีกมากมาย ไม่สามารถนอนชมดาวอยู่บนนั้นได้

ตอนขึ้นไป ต้องนั่งหลังรถกระบะ นั่งไปบนกองสิ่งของที่ขนขึ้นไป คันที่ผมไปมีนั่งหลังรถไปกันสามคน มีผม พราม และปิง

ปิงเป็นคนจีนที่พูดและเข้าใจภาษาไทยได้ดีมาก อยากจะขึ้นดอยกับผมหลายรอบแล้ว แต่ไม่ว่างซักทีจนเพิ่งได้มีโอกาสขึ้นไปครั้งนี้เป็นครั้งแรก

พวกเรานั่งคุยกันหลายเรื่อง จนถึงเรื่องขึ้นดอย พรามบอกว่ามีหลายคนอยากมาด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มา จนบางครั้ง ลูกพี่ถามพวกที่อยากมาบางคนว่า "มึงจะขึ้นดอยไปกับกู มึงเหี้ยพอหรือยัง"

อาจจะเป็นเพราะพวกเราในอดีตจนถึงปัจจุบัน รวมทั้งอนาคต ไม่ได้เป็นคนดีอะไรกับเขามากนักหรอก ออกจะไปในเส้นทางที่คนดีๆจะเรียกพวกเราว่า "พวกเหี้ยนั่น" อยู่บ่อยๆ

เราทำเรื่องเกี่ยวกับคนบนดอย เพราะหลวงเปี๊ยกชวนมา ทำให้ได้มาเห็นความลำบากของพวกเขา และเป็นเพราะพวกเราอยากทำ ใครจะว่าอะไรก็ไม่ได้ใส่ใจ และไม่ค่อยจะสนใจใคร ถ้าไปด้วยกันไม่ได้ หรือมีข้อแม้มากนักก็จะไม่ได้มาด้วยกัน

วันนี้ตั้งแต่เช้าจนเย็น เดินทางผ่านเส้นทางขึ้นดอยจนลงมาด้านล่าง ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องที่คุยกันแล้ว แต่ปิงที่กลับมาด้วยกันกับผม พูดขึ้นมาในตอนที่ลงมาถึงอำเถอฮอดว่า

"ผมสงสัยอยู่ตั้งนาน แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงขึ้นดอยได้ตั้งหลายหน ... เพราะว่าพี่เหี้ยพอนี่เอง"

พยายามคิดอยู่พักใหญ่ๆว่ามันพูดจริงๆหรือพูดเล่น แต่ยังไม่ได้คำตอบ ว่าเป็นเพราะมันเป็นคนจีน พูดแล้วไม่ชัด หรือมันเข้าใจอะไรผิด หรือเพราะเจ้าพรามพูดไม่ชัดเจน

หรือว่า ผมเหี้ยถึงระดับจริงๆ 5555